Ασφυκτικές πιέσεις στον Ομπάμα για επέμβαση στη Λιβύη

Το Αμερικανικό Κογκρέσο αλλά και η Γερουσία κλιμακώνουν τις πιέσεις τους προς την κυβέρνηση προκειμένου οι ΗΠΑ να αρχίσουν, κατ' ελάχιστο, να παρέχουν στρατιωτικό εξοπλισμό προς τις επαναστατικές δυνάμεις της Λιβύης.
Δεδομένου ότι η αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται διστακτική στην απόφαση για την επιβολή απαγόρευσης πτήσεων, η πρόταση που τώρα κατεβαίνει στα νομοθετικά σώματα είναι η παροχή στρατιωτικού υλικού (οπλικά συστήματα και ηλεκτρονικός εξοπλισμός) προς τις δυνάμεις που αντιμάχονται τον Καντάφι.
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, John Kerry, θεώρησε εφικτή και προτιμητέα λύση την αποστολή όπλων στους επαναστάτες. Της ίδιας άποψης είναι και ο Bill Richardson, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ. O Stephen Hadley, σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του George Bush, θεώρησε την αποστολή αντιαεροπορικού εξοπλισμού απαραίτητη ώστε η απαγόρευση πτήσεων να επιβληθεί από τους ίδιους τους επαναστάτες.
Η αποστολή οπλισμού είναι μία από τις πολλές προτάσεις που κρατάει στο τραπέζι η ηγεσία Ομπάμα. Το σχέδιο είναι ο εξοπλισμός να ριφθεί από αεροσκάφη στις περιοχές που επιχειρούν οι επαναστάτες, περίπου όπως έγινε και στο Αφγανιστάν στις περιοχές που υπήρχε αντίσταση έναντι των Ταλιμπάν. Θα πρέπει να σημειωθεί ωστόσο, ότι η μηχανοκίνηση των δυνάμεων του Καντάφι θα καταστήσει το εγχείρημα εξαιρετικά δυσκολότερο. Το μέτωπο των συγκρούσεων πιθανόν να μετακινηθεί έντονα τις επόμενες μέρες.
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν πάση θυσία να αποφύγουν μια χερσαία επέμβαση στη Λιβύη ενώ δείχνουν διστακτικές να αναλάβουν το έργο μιας απαγόρευσης πτήσεων. Η επιφυλακτικότητα του Ομπάμα, σε συνδυασμό και με τη μεγάλης κλίμακας αντεπίθεση των δυνάμεων του Καντάφι, έχουν οδηγήσει τους Αμερικανούς νομοθέτες να ζητούν άμεση αμερικανική παρέμβαση τουλάχιστον με την έμμεση ενίσχυση των αντικαθεστωτικών.
Στο παρελθόν, η έμμεση υποστήριξη ανταρτών εναντίον κυβερνητικών δυνάμεων είχε σημαντικά αλλά όχι αποφασιστικά αποτελέσματα. Η ενίσχυση των μουζαχεντίν από τις ΗΠΑ μετά τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν κατέστησε μεν το έργο των σοβιετικών δυνάμεων δυσκολότερο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε τον κρίσιμο παράγοντα στην έκβαση στο πεδίο μάχης. Ακόμα και η χρήση των αντιαεροπορικών πυραύλων Stinger από τους τότε "φιλοδυτικούς" Ταλιμπάν μουζαχεντίν δεν οδήγησε σε απώλειες που να "απαγορεύσουν" τη χρήση αεροπορικής ισχύος από τους σοβιετικούς.
Όσον αφορά στη Λιβύη, το πιθανότερο σενάριο παραμένει πάντως η κεκαλυμμένη υποστήριξη των αντικαθεστωτικών ώσπου η διεθνής κοινότητα και η Washington να "ξυπνήσουν". Πολλοί αναλυτές κάνουν ήδη λόγο για αλλαγή δεδομένων στη στρατιωτική διαμάχη, δεδομένου ότι το μονοπώλιο αεροπορικής ισχύος παραμένει στα χέρια του Λίβυου δικτάτορα και έχει εξελιχθεί σε μάστιγα των επαναστατικών δυνάμεων.