Σημαντική μεταστροφή παρατηρείται στην τουρκική κοινή γνώμη αναφορικά με το ζήτημα της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση την οποία διεξήγαγε το τουρκογερμανικό ίδρυμα για την εκπαίδευση και την επιστημονική έρευνα, το 60% των Τούρκων τάσσεται πλέον κατά της ένταξης της χώρας στην ΕΕ.
Το 30% των ερωτηθέντων θεωρούν τη Γαλλία ως την πλέον εχθρικά διακείμενη στην τουρκική υποψηφιότητα χώρα, και το 23,5% τη Γερμανία.
Η δημοσκόπηση προσφέρεται για την εξαγωγή κάποιων θεμελιωδών συμπερασμάτων, τα οποία θα αποδειχθούν χρήσιμα εν όψει των εκλογών που αναμένεται να διεξαχθούν στην Τουρκία το προσεχές καλοκαίρι:
Οι Τούρκοι πολίτες, είτε στηρίζουν τον ισλαμιστή Ερντογάν είτε όχι, φαίνεται πως αισθάνονται προσβεβλημένοι από τη στάση της Ευρώπης ανάμεσα στη χώρα τους.
Αυτό το γεγονός είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει προεκλογικά ο Ερντογάν με σκοπό να συσπειρώσει το εκλογικό ακροατήριο που τον στήριξε και τον εξέλεξε στις προηγούμενες εκλογές.
Αυτό που δεν είναι καθόλου βέβαιο είναι το αν μια τέτοια εκλογική τακτική θα αποδειχθεί επιτυχής, δεδομένης της αντίδρασης σημαντικού τμήματος της «φιλελεύθερης» πτέρυγας της τουρκικής κοινωνίας η οποία τον στήριξε, πέραν των ισλαμιστικών προδιαθέσεων Τούρκων πολιτών, λόγω της αυξανόμενης αυταρχικότητας που επιδεικνύει ο Τούρκος πρωθυπουργός και των μέτρων καταστολής και φίμωσης κάθε αντιπολιτευόμενης σε αυτόν έκφρασης, με τη σύλληψη δημοσιογράφων και την υιοθέτηση άλλων κατασταλτικών και σίγουρα αντιδημοκρατικών μεθόδων και μέτρων.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το τελευταίο διάστημα στην Τουρκία κερδίζει έδαφος μια «θεωρία» που θέλει την περίφημη «υπόθεση Εργενεκόν» να αποτελεί κατασκευή ισλαμιστικών κύκλων με σκοπό να δικαιολογηθεί το πογκρόμ εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του κυβερνώντος ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), στο πλαίσιο πάντα της σύγκρουσης ισλαμιστών και «κοσμικών» για τη νομή της εξουσίας στην Τουρκία.
Ωστόσο, μια εναλλακτική ερμηνεία της δημοσκόπησης, η οποία θα μπορούσε να ισχύει είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με την ανωτέρω ανάλυση, είναι πως οι Τούρκοι πολίτες αισθάνονται πλέον ότι ανήκουν σε μια χώρα αναδυόμενη, με όλο και πιο ισχυρή οικονομία, η οποία μπορεί να σταθεί γεωπολιτικά στον κόσμο από μόνη της, καθώς δεν έχει ανάγκη συμμετοχής σε υπερεθνικά σχήματα όπως η Ε.Ε.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, πέραν του ότι η συμμετοχή σε τέτοια σχήματα συνεπάγεται περιορισμό των περιθωρίων αυτόνομης άσκησης πολιτικής σε όλους τους τομείς και υποχρέωση συντονισμού με τους εταίρους. Κι αυτό με, στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβάλει ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς, αφού η Ένωση τείνει να εξελιχθεί σε «πύργο της Βαβέλ» αφού μετά τη διεύρυνσή της συνυπάρχουν κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία, αφενός, και αφετέρου άλλες χώρες (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης…).
Η γνωστή υπεροψία την οποία ενίοτε εκπέμπει η τουρκική κοινωνία, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί ότι η Τουρκία θα ρωτάει τέτοιες χώρες με σκοπό να διαμορφώσει την πολιτική της.
Επίσης, από τη στιγμή που ο τουρκικός «μεγαλοϊδεατισμός» που καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ασχέτως του εάν πρόκειται για ισλαμιστές ή για «κοσμικούς», οδηγεί στην πεποίθηση ότι η Τουρκία θα πρέπει λόγω του δυναμισμού και του μεγέθους της να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ένωση αμέσως μετά την ένταξή της.
Εν ολίγοις, το πρόβλημα που ανέκαθεν αντιμετώπιζε η Τουρκία, το οποίο ουδέποτε συνειδητοποίησαν οι ελληνικές ηγεσίες που στήριζαν την πολιτική τους στο αφελές ιδεολόγημα της «συμμόρφωσης του θηρίου» μέσω της ένταξης στην Ε.Ε., είναι ότι οι ηγεσίες της κατά βάση επιθυμούν προσαρμογή της Ένωσης στα δικά τους δεδομένα, και όχι τη δική τους προσαρμογή σε αυτό που αποκαλείται ως «κοινοτικό κεκτημένο».
Κι όλα αυτά, τελευταία περιβάλλονται από την πεποίθηση – όχι εντελώς αβάσιμη – ότι Ένωση έχει απολέσει τη γεωπολιτική δυναμική της, είναι δυσλειτουργική και χωρίς λαμπρό μέλλον όπως το τουρκικό – νεοθωμανικό. Μόνο που τέτοιες πεποιθήσεις υποκρύπτουν μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον, η οποία στην περίπτωσή τους είναι απολύτως δικαιολογημένη…
Το αστείο είναι το ότι εμείς αισθανόμαστε απολύτως ασφαλείς και σίγουροι στην «αγκαλιά» μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που αναζητά ακόμη τη διεθνή της ταυτότητα, με τα οικονομικά προβλήματα να συσσωρεύονται και την αλληλεγγύη να έχει πάει προ πολλού… περίπατο.
Το 30% των ερωτηθέντων θεωρούν τη Γαλλία ως την πλέον εχθρικά διακείμενη στην τουρκική υποψηφιότητα χώρα, και το 23,5% τη Γερμανία.
Η δημοσκόπηση προσφέρεται για την εξαγωγή κάποιων θεμελιωδών συμπερασμάτων, τα οποία θα αποδειχθούν χρήσιμα εν όψει των εκλογών που αναμένεται να διεξαχθούν στην Τουρκία το προσεχές καλοκαίρι:
Οι Τούρκοι πολίτες, είτε στηρίζουν τον ισλαμιστή Ερντογάν είτε όχι, φαίνεται πως αισθάνονται προσβεβλημένοι από τη στάση της Ευρώπης ανάμεσα στη χώρα τους.
Αυτό το γεγονός είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει προεκλογικά ο Ερντογάν με σκοπό να συσπειρώσει το εκλογικό ακροατήριο που τον στήριξε και τον εξέλεξε στις προηγούμενες εκλογές.
Αυτό που δεν είναι καθόλου βέβαιο είναι το αν μια τέτοια εκλογική τακτική θα αποδειχθεί επιτυχής, δεδομένης της αντίδρασης σημαντικού τμήματος της «φιλελεύθερης» πτέρυγας της τουρκικής κοινωνίας η οποία τον στήριξε, πέραν των ισλαμιστικών προδιαθέσεων Τούρκων πολιτών, λόγω της αυξανόμενης αυταρχικότητας που επιδεικνύει ο Τούρκος πρωθυπουργός και των μέτρων καταστολής και φίμωσης κάθε αντιπολιτευόμενης σε αυτόν έκφρασης, με τη σύλληψη δημοσιογράφων και την υιοθέτηση άλλων κατασταλτικών και σίγουρα αντιδημοκρατικών μεθόδων και μέτρων.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το τελευταίο διάστημα στην Τουρκία κερδίζει έδαφος μια «θεωρία» που θέλει την περίφημη «υπόθεση Εργενεκόν» να αποτελεί κατασκευή ισλαμιστικών κύκλων με σκοπό να δικαιολογηθεί το πογκρόμ εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του κυβερνώντος ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), στο πλαίσιο πάντα της σύγκρουσης ισλαμιστών και «κοσμικών» για τη νομή της εξουσίας στην Τουρκία.
Ωστόσο, μια εναλλακτική ερμηνεία της δημοσκόπησης, η οποία θα μπορούσε να ισχύει είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με την ανωτέρω ανάλυση, είναι πως οι Τούρκοι πολίτες αισθάνονται πλέον ότι ανήκουν σε μια χώρα αναδυόμενη, με όλο και πιο ισχυρή οικονομία, η οποία μπορεί να σταθεί γεωπολιτικά στον κόσμο από μόνη της, καθώς δεν έχει ανάγκη συμμετοχής σε υπερεθνικά σχήματα όπως η Ε.Ε.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, πέραν του ότι η συμμετοχή σε τέτοια σχήματα συνεπάγεται περιορισμό των περιθωρίων αυτόνομης άσκησης πολιτικής σε όλους τους τομείς και υποχρέωση συντονισμού με τους εταίρους. Κι αυτό με, στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβάλει ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς, αφού η Ένωση τείνει να εξελιχθεί σε «πύργο της Βαβέλ» αφού μετά τη διεύρυνσή της συνυπάρχουν κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία, αφενός, και αφετέρου άλλες χώρες (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης…).
Η γνωστή υπεροψία την οποία ενίοτε εκπέμπει η τουρκική κοινωνία, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί ότι η Τουρκία θα ρωτάει τέτοιες χώρες με σκοπό να διαμορφώσει την πολιτική της.
Επίσης, από τη στιγμή που ο τουρκικός «μεγαλοϊδεατισμός» που καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ασχέτως του εάν πρόκειται για ισλαμιστές ή για «κοσμικούς», οδηγεί στην πεποίθηση ότι η Τουρκία θα πρέπει λόγω του δυναμισμού και του μεγέθους της να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ένωση αμέσως μετά την ένταξή της.
Εν ολίγοις, το πρόβλημα που ανέκαθεν αντιμετώπιζε η Τουρκία, το οποίο ουδέποτε συνειδητοποίησαν οι ελληνικές ηγεσίες που στήριζαν την πολιτική τους στο αφελές ιδεολόγημα της «συμμόρφωσης του θηρίου» μέσω της ένταξης στην Ε.Ε., είναι ότι οι ηγεσίες της κατά βάση επιθυμούν προσαρμογή της Ένωσης στα δικά τους δεδομένα, και όχι τη δική τους προσαρμογή σε αυτό που αποκαλείται ως «κοινοτικό κεκτημένο».
Κι όλα αυτά, τελευταία περιβάλλονται από την πεποίθηση – όχι εντελώς αβάσιμη – ότι Ένωση έχει απολέσει τη γεωπολιτική δυναμική της, είναι δυσλειτουργική και χωρίς λαμπρό μέλλον όπως το τουρκικό – νεοθωμανικό. Μόνο που τέτοιες πεποιθήσεις υποκρύπτουν μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον, η οποία στην περίπτωσή τους είναι απολύτως δικαιολογημένη…
Το αστείο είναι το ότι εμείς αισθανόμαστε απολύτως ασφαλείς και σίγουροι στην «αγκαλιά» μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που αναζητά ακόμη τη διεθνή της ταυτότητα, με τα οικονομικά προβλήματα να συσσωρεύονται και την αλληλεγγύη να έχει πάει προ πολλού… περίπατο.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου