Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΕ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΕ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή 27 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
ΑΝΑΛΥΣΗ: Κατά της ένταξης στην ΕΕ το 60% των Τούρκων
Σημαντική μεταστροφή παρατηρείται στην τουρκική κοινή γνώμη αναφορικά με το ζήτημα της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση την οποία διεξήγαγε το τουρκογερμανικό ίδρυμα για την εκπαίδευση και την επιστημονική έρευνα, το 60% των Τούρκων τάσσεται πλέον κατά της ένταξης της χώρας στην ΕΕ.
Το 30% των ερωτηθέντων θεωρούν τη Γαλλία ως την πλέον εχθρικά διακείμενη στην τουρκική υποψηφιότητα χώρα, και το 23,5% τη Γερμανία.
Η δημοσκόπηση προσφέρεται για την εξαγωγή κάποιων θεμελιωδών συμπερασμάτων, τα οποία θα αποδειχθούν χρήσιμα εν όψει των εκλογών που αναμένεται να διεξαχθούν στην Τουρκία το προσεχές καλοκαίρι:
Οι Τούρκοι πολίτες, είτε στηρίζουν τον ισλαμιστή Ερντογάν είτε όχι, φαίνεται πως αισθάνονται προσβεβλημένοι από τη στάση της Ευρώπης ανάμεσα στη χώρα τους.
Αυτό το γεγονός είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει προεκλογικά ο Ερντογάν με σκοπό να συσπειρώσει το εκλογικό ακροατήριο που τον στήριξε και τον εξέλεξε στις προηγούμενες εκλογές.
Αυτό που δεν είναι καθόλου βέβαιο είναι το αν μια τέτοια εκλογική τακτική θα αποδειχθεί επιτυχής, δεδομένης της αντίδρασης σημαντικού τμήματος της «φιλελεύθερης» πτέρυγας της τουρκικής κοινωνίας η οποία τον στήριξε, πέραν των ισλαμιστικών προδιαθέσεων Τούρκων πολιτών, λόγω της αυξανόμενης αυταρχικότητας που επιδεικνύει ο Τούρκος πρωθυπουργός και των μέτρων καταστολής και φίμωσης κάθε αντιπολιτευόμενης σε αυτόν έκφρασης, με τη σύλληψη δημοσιογράφων και την υιοθέτηση άλλων κατασταλτικών και σίγουρα αντιδημοκρατικών μεθόδων και μέτρων.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το τελευταίο διάστημα στην Τουρκία κερδίζει έδαφος μια «θεωρία» που θέλει την περίφημη «υπόθεση Εργενεκόν» να αποτελεί κατασκευή ισλαμιστικών κύκλων με σκοπό να δικαιολογηθεί το πογκρόμ εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του κυβερνώντος ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), στο πλαίσιο πάντα της σύγκρουσης ισλαμιστών και «κοσμικών» για τη νομή της εξουσίας στην Τουρκία.
Ωστόσο, μια εναλλακτική ερμηνεία της δημοσκόπησης, η οποία θα μπορούσε να ισχύει είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με την ανωτέρω ανάλυση, είναι πως οι Τούρκοι πολίτες αισθάνονται πλέον ότι ανήκουν σε μια χώρα αναδυόμενη, με όλο και πιο ισχυρή οικονομία, η οποία μπορεί να σταθεί γεωπολιτικά στον κόσμο από μόνη της, καθώς δεν έχει ανάγκη συμμετοχής σε υπερεθνικά σχήματα όπως η Ε.Ε.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, πέραν του ότι η συμμετοχή σε τέτοια σχήματα συνεπάγεται περιορισμό των περιθωρίων αυτόνομης άσκησης πολιτικής σε όλους τους τομείς και υποχρέωση συντονισμού με τους εταίρους. Κι αυτό με, στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβάλει ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς, αφού η Ένωση τείνει να εξελιχθεί σε «πύργο της Βαβέλ» αφού μετά τη διεύρυνσή της συνυπάρχουν κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία, αφενός, και αφετέρου άλλες χώρες (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης…).
Η γνωστή υπεροψία την οποία ενίοτε εκπέμπει η τουρκική κοινωνία, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί ότι η Τουρκία θα ρωτάει τέτοιες χώρες με σκοπό να διαμορφώσει την πολιτική της.
Επίσης, από τη στιγμή που ο τουρκικός «μεγαλοϊδεατισμός» που καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ασχέτως του εάν πρόκειται για ισλαμιστές ή για «κοσμικούς», οδηγεί στην πεποίθηση ότι η Τουρκία θα πρέπει λόγω του δυναμισμού και του μεγέθους της να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ένωση αμέσως μετά την ένταξή της.
Εν ολίγοις, το πρόβλημα που ανέκαθεν αντιμετώπιζε η Τουρκία, το οποίο ουδέποτε συνειδητοποίησαν οι ελληνικές ηγεσίες που στήριζαν την πολιτική τους στο αφελές ιδεολόγημα της «συμμόρφωσης του θηρίου» μέσω της ένταξης στην Ε.Ε., είναι ότι οι ηγεσίες της κατά βάση επιθυμούν προσαρμογή της Ένωσης στα δικά τους δεδομένα, και όχι τη δική τους προσαρμογή σε αυτό που αποκαλείται ως «κοινοτικό κεκτημένο».
Κι όλα αυτά, τελευταία περιβάλλονται από την πεποίθηση – όχι εντελώς αβάσιμη – ότι Ένωση έχει απολέσει τη γεωπολιτική δυναμική της, είναι δυσλειτουργική και χωρίς λαμπρό μέλλον όπως το τουρκικό – νεοθωμανικό. Μόνο που τέτοιες πεποιθήσεις υποκρύπτουν μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον, η οποία στην περίπτωσή τους είναι απολύτως δικαιολογημένη…
Το αστείο είναι το ότι εμείς αισθανόμαστε απολύτως ασφαλείς και σίγουροι στην «αγκαλιά» μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που αναζητά ακόμη τη διεθνή της ταυτότητα, με τα οικονομικά προβλήματα να συσσωρεύονται και την αλληλεγγύη να έχει πάει προ πολλού… περίπατο.
Το 30% των ερωτηθέντων θεωρούν τη Γαλλία ως την πλέον εχθρικά διακείμενη στην τουρκική υποψηφιότητα χώρα, και το 23,5% τη Γερμανία.
Η δημοσκόπηση προσφέρεται για την εξαγωγή κάποιων θεμελιωδών συμπερασμάτων, τα οποία θα αποδειχθούν χρήσιμα εν όψει των εκλογών που αναμένεται να διεξαχθούν στην Τουρκία το προσεχές καλοκαίρι:
Οι Τούρκοι πολίτες, είτε στηρίζουν τον ισλαμιστή Ερντογάν είτε όχι, φαίνεται πως αισθάνονται προσβεβλημένοι από τη στάση της Ευρώπης ανάμεσα στη χώρα τους.
Αυτό το γεγονός είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει προεκλογικά ο Ερντογάν με σκοπό να συσπειρώσει το εκλογικό ακροατήριο που τον στήριξε και τον εξέλεξε στις προηγούμενες εκλογές.
Αυτό που δεν είναι καθόλου βέβαιο είναι το αν μια τέτοια εκλογική τακτική θα αποδειχθεί επιτυχής, δεδομένης της αντίδρασης σημαντικού τμήματος της «φιλελεύθερης» πτέρυγας της τουρκικής κοινωνίας η οποία τον στήριξε, πέραν των ισλαμιστικών προδιαθέσεων Τούρκων πολιτών, λόγω της αυξανόμενης αυταρχικότητας που επιδεικνύει ο Τούρκος πρωθυπουργός και των μέτρων καταστολής και φίμωσης κάθε αντιπολιτευόμενης σε αυτόν έκφρασης, με τη σύλληψη δημοσιογράφων και την υιοθέτηση άλλων κατασταλτικών και σίγουρα αντιδημοκρατικών μεθόδων και μέτρων.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το τελευταίο διάστημα στην Τουρκία κερδίζει έδαφος μια «θεωρία» που θέλει την περίφημη «υπόθεση Εργενεκόν» να αποτελεί κατασκευή ισλαμιστικών κύκλων με σκοπό να δικαιολογηθεί το πογκρόμ εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του κυβερνώντος ισλαμιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), στο πλαίσιο πάντα της σύγκρουσης ισλαμιστών και «κοσμικών» για τη νομή της εξουσίας στην Τουρκία.
Ωστόσο, μια εναλλακτική ερμηνεία της δημοσκόπησης, η οποία θα μπορούσε να ισχύει είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με την ανωτέρω ανάλυση, είναι πως οι Τούρκοι πολίτες αισθάνονται πλέον ότι ανήκουν σε μια χώρα αναδυόμενη, με όλο και πιο ισχυρή οικονομία, η οποία μπορεί να σταθεί γεωπολιτικά στον κόσμο από μόνη της, καθώς δεν έχει ανάγκη συμμετοχής σε υπερεθνικά σχήματα όπως η Ε.Ε.
Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, πέραν του ότι η συμμετοχή σε τέτοια σχήματα συνεπάγεται περιορισμό των περιθωρίων αυτόνομης άσκησης πολιτικής σε όλους τους τομείς και υποχρέωση συντονισμού με τους εταίρους. Κι αυτό με, στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβάλει ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς, αφού η Ένωση τείνει να εξελιχθεί σε «πύργο της Βαβέλ» αφού μετά τη διεύρυνσή της συνυπάρχουν κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία, αφενός, και αφετέρου άλλες χώρες (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης…).
Η γνωστή υπεροψία την οποία ενίοτε εκπέμπει η τουρκική κοινωνία, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί ότι η Τουρκία θα ρωτάει τέτοιες χώρες με σκοπό να διαμορφώσει την πολιτική της.
Επίσης, από τη στιγμή που ο τουρκικός «μεγαλοϊδεατισμός» που καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, ασχέτως του εάν πρόκειται για ισλαμιστές ή για «κοσμικούς», οδηγεί στην πεποίθηση ότι η Τουρκία θα πρέπει λόγω του δυναμισμού και του μεγέθους της να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην Ένωση αμέσως μετά την ένταξή της.
Εν ολίγοις, το πρόβλημα που ανέκαθεν αντιμετώπιζε η Τουρκία, το οποίο ουδέποτε συνειδητοποίησαν οι ελληνικές ηγεσίες που στήριζαν την πολιτική τους στο αφελές ιδεολόγημα της «συμμόρφωσης του θηρίου» μέσω της ένταξης στην Ε.Ε., είναι ότι οι ηγεσίες της κατά βάση επιθυμούν προσαρμογή της Ένωσης στα δικά τους δεδομένα, και όχι τη δική τους προσαρμογή σε αυτό που αποκαλείται ως «κοινοτικό κεκτημένο».
Κι όλα αυτά, τελευταία περιβάλλονται από την πεποίθηση – όχι εντελώς αβάσιμη – ότι Ένωση έχει απολέσει τη γεωπολιτική δυναμική της, είναι δυσλειτουργική και χωρίς λαμπρό μέλλον όπως το τουρκικό – νεοθωμανικό. Μόνο που τέτοιες πεποιθήσεις υποκρύπτουν μεγάλη ανασφάλεια για το μέλλον, η οποία στην περίπτωσή τους είναι απολύτως δικαιολογημένη…
Το αστείο είναι το ότι εμείς αισθανόμαστε απολύτως ασφαλείς και σίγουροι στην «αγκαλιά» μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που αναζητά ακόμη τη διεθνή της ταυτότητα, με τα οικονομικά προβλήματα να συσσωρεύονται και την αλληλεγγύη να έχει πάει προ πολλού… περίπατο.
Πηγή:
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Μεταναστευτικό: ξύπνησαν και οι Ιταλοί
Την οργάνωση επιχείρησης ναυτικής επιτηρήσεως (Maritime Surveillance) ζητά επειγόντως ή Ρώμη η οποία έξυπνα αναφέρει την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού κύματος ως "παράπλευρου" κέρδους από την ενεργοποίηση του ΝΑΤΟϊκού στόλου στη Νότια Μεσόγειο. Πρωτεύων στόχος είναι φυσικά ο "συνετισμός" του Καντάφι.
Ας σημειωθεί ότι η Ιταλία ήδη αντιμετωπίζει ένα κύμα μεταναστών από την Τυνησία κι έχει ήδη δεχτεί τη βοήθεια της γνωστής μας Frontex στο νησί της Λαμπεδούσας, νότια της Σικελίας. Ο Ιταλός υπουργός των εξωτερικών Franco Frattini προβλέπει την άφιξη τουλάχιστον 300,000 προσφύγων από την Τυνησία ενώ αποκάλυψε και τους φόβους του για 2.5 εκατομμύρια Λίβυους πρόσφυγες στην περίπτωση που η κυβέρνηση Καντάφι καταρρεύσει και ακολουθήσει το χάος.
Προφανώς, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης έρχεται στο επίκεντρο της προσοχής των Ευρωπαίων, τώρα που μία από τις μεγάλες δυνάμεις της Γηραιάς ηπείρου καλείται να το αντιμετωπίσει. Το μέγεθος του προβλήματος της στυγνής εκμετάλλευσης και βασανισμού των λαθρομεταναστών που προωθούνται ακόμα και τώρα στην Ελλάδα από τη γειτονική μας χώρα στα ανατολικά φαίνεται ότι μέχρι πρότινος δεν αντιμετωπίζονταν με οξύνοια και ενεργητικότητα διότι αφορούσε την Ελλάδα της περιφέρειας. Οι Ευρωπαίοι μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχοι. Η ιστορία έχει τους δικούς της κανόνες, όμως, και τώρα η Ιταλία αντιμετωπίζει την ίδια μοίρα.
Αλλά ας μην παρασυρόμαστε, τη χειρότερη μοίρα αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι μετανάστες γιατί η δυστυχία των ανθρώπων που διώκονται από την πατρίδα τους δεν έχει τέλος όταν η διεθνής κοινότητα τους αντιμετωπίζει σαν σκουπίδια που πρέπει να κρυφτούν κάτω από το χαλάκι (που μέχρι πρότινος βολικά αποτελούσε η Ελλάδα).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)